turgut uyar, edip cansever, cemal süreya, tomris uyar ve adlarını yazmasam da onlardan olan birkaç insan daha. her yıl, mart ayının yirmi altısında toplanıp çok özel bir günü kutluyorlar. “ölmeme günü.”

her yirmi altı mart’ta, eski rumelihisarı avcı lokantasına gidilir, yemek yenir, içki içilir, muhabbet edilirmiş. tıpkı, eğlenmek için bir yerlere gittiğinde herkesin yaptığı gibi; ama öyle değil. gecenin sonunda yeni bir içki şişesi alınır, üzerine “bir sonraki ölmeme günü”nün tarihi yazılır ve o tarihe gelindiğinde şişe açılır, içilirmiş. yani, bir sonraki yirmi altı mart’ta.

yirmi altı mart bin dokuz yüz seksen beş. son ölmeme günü. yirmi iki ağustos bin dokuz yüz seksen beşte, turgut uyar artık başka bir günün kutlanması gerektiğine karar verir ve gider. onun gidişinden sonra bir daha ölmeme günü kutlanmaz.

(fotoğrafın tarihi yirmi altı mart bin dokuz yüz seksen bir. fotoğraf, turgut uyar’ın oğlu h. turgut uyar’ın blogundan alıntıdır.)