Ocak 30, 2013

ufak yaşlardayken sahip olduğum tedirginliklerin ya da korkuların, her ne iseler, yaşım ilerledikçe yok olacağını sanırdım. o zaman bastırmak zordu. nispeten haklıymışım çünkü şimdi bastırmak kolay. fakat katlanmak zor. adına tedirginlik/korku dediğim şeylerin adıyla birlikte etkisi de değişti zaman geçtikçe. devamlı bir dönüşüm mü, onu da bilmiyorum. dayanma sınırı diye bir şey olduğuna da inanmıyorum mesela. ya da eşiği. genişletilebilir gibi geliyor çünkü. bu tamamen avuntu kaynağım da olabilir. ihtimalleri yok etmek istediğim anlardan biri daha. bilinci balona benzetemiyorum. benzetmek istemiyorum çünkü eğer yüklenince kesinlikle patlayacaksa; en önce patlayacaklardan biri benimkidir. en önce ne hem? en önce gibi bir söz öbeği kullanan biri bence bir süre kendini ifade etmeyi kesmeli. o yüzden susuyorum. ne bileyim, insan kendi çıkmazının bağışıklığını kazanabilir mi?

1 yorum:

Adsız dedi ki...

Bence yalama olur, olağanlaşır. Nasır tutar, taş kesilirsin.